غصه

از وقتی خودمو شناختم همیشه حرفهائی داشتم که برای هیچکس نگفتم و نخواهم گفت.ولی ای کاش جائی پیدا میشد که آدمها بدون ترس، بدون کوچکترین شکی خودشون رو تخلیه روانی می کردند.من حرفهای دلمو تو خلوت خودم نگه می دارم.ولی مشکل اینجاست که همیشه سنگینم و بارم خالی نمی شه.شاید اگه می شد حرفها ودرد دلهایم رو به کسی می زدم، موردهای غلطش حذف میشد و یک خورده راحتتر می شدم.یک حرفهائی رو می شه به خواهر، برادر بگی.یک حرفهائی رو می شه به همسرت بگی.ولی برای یک حرفهائی هیچ جائی پیدا نمی کنی.